بهترين غزل

آب آتش میبرد خورشید شب‌پوش شما

میرود آب حیات از چشمهٔ نوش شما

شام را تا سایبان روز روشن دیده‌ام

تیره شد شام من از صبح سحرپوش شما

در شب تاریک خورشیدم در آغوش آمدی

همچو زلف ار بودمی یک شب در آغوش شما

از چه رو هندوی مه پوش شما در تاب شد

گر به مستی دوشم آمد دوش بر دوش شما

ای ز روبه بازی آهوی شما در عین خواب

شیر گیران گشته مست از خواب خرگوش شما

مردم چشم عقیق افشان لؤلؤ بار من

گشته در پاش از لب در پوش خاموش شما

حلقه ی گوش شما را تا بود مه مشتری

مشتری باشد غلام حلقه در گوش شما

عیب نبود چون بخوان وصل نبود دسترس

گر به درویشی رسد بوئی ز سر جوش شما

آب حیوانست یا گفتار خواجو یا شکر

ماه تابانست یا گل یا بناگوش شما

****************************

معروف ترين غزل

پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست 
بلکه آنست سلیمان که ز ملک آزادست 

آنکه گویند که برآب نهادست جهان 
مشنو ای خواجه که چون درنگری بر بادست 

هر نفس مهر فلک بر دگری می‌افتد 
چه توان کرد چون این سفله چنین افتادست 

دل درین پیرزن عشوه گر دهر مبند 
کاین عروسیست که در عقد بسی دامادست 

یاد دار این سخن از من که پس از من گوئی 
یاد باد آنکه مرا این سخن از وی یادست 

آنکه شداد در ایوان ز زر افکندی خشت 
خشت ایوان شه اکنون ز سر شدادست 

خاک بغداد به مرگ خلفا می‌گرید 
ورنه این شط روان چیست که در بغدادست 

گر پر از لاله سیراب بود دامن کوه 
مرو از راه که آن خون دل فرهادست 

همچو نرگس بگشا چشم و ببین کاندر خاک 
چند روی چو گل وقامت چون شمشادست 

خیمه‌ی انس مزن بردر این کهنه رباط 
که اساسش همه بی موقع و بی بنیادست 

حاصلی نیست بجز غم ز جهان خواجو را 
شادی جان کسی کو ز جهان آزادست

****************************

بهترين شعر
بگوئید ای رفیقان ساربان را 
که امشب باز دارد کاروان را 
چو گل بیرون شد از بستان چه حاصل 
زغلغل بلبل فریاد خوان را 
اگر زین پیش جان میپروریدم 
کنون بدرود خواهم کرد جان را 
بدار ای ساربان محمل که از دور 
ببینم آن مه نامهربان را 
دمی بر چشمه‌ی چشمم فرود آی 
کنون فرصت شمار آب روان را 
گر آن جان جهان را باز بینم 
فدای او کنم جان و جهان را 
چو تیر ار زانکه بیرون شد ز شستم 
نهم پی بر پی آن ابرو کمان را 
شکر بر خویشتن خندد گر آن ماه 
بشکر خنده بگشاید دهان را 
چو روی دوستان باغست و بستان 
بروی دوستان بین بوستان را 
چو می‌دانی که دورانرا بقا نیست 
غنیمت دان حضور دوستان را

****************************

دیگران را عیش و شادی گر چه در صحرا بود

دیگران را عیش و شادی گر چه در صحرا بود

عیش ما هر جا که یار آنجا بود آنجا بود

هست در سالی شبی ایام را یلدا ولیک

کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود

تنگ چشمان را نیاید روی زیبا در نظر

قیمت گوهر چه داند هر که نابینا بود

از نکو رویان هر آنچ آید ، نکو باشد ولی

یار زیبا گر وفاداری کند زیبا بود

****************************

دل

دل گر خطری دارد از جان خطرش نبود

از جان خطرش نبود دل گر خطری دارد

****************************

گوهر کانرا ندیده جوهر جانرا چه دانی 

چون نداری جان معنی معنی جانرا چه دانی

                                                             چون ندیدی کان گوهر گوهر کانرا چه دانی

  هر که او گوهر شناسد قیمت جوهر شناسد

                                                             گوهر کانرا ندیده جوهر جانرا چه دانی

   تا ترا شوری نباشد لذت شیرین چه یابی

                                                              تا ترا دردی نباشد قدر درمانرا چه دانی

   چون سر میدان نداری پای دریکران چه آری

                                                                چون رخ مردان ندیدی مرد میدان را چه دانی

   خدمت دربان نکرده رفعت سلطان چه جوئی

                                                                 طاق ایوانرا ندیده اوج کیوانرا چه دانی

     چون تو سرگردان نگشتی منکر گوی از چه گردی

                                                               چون تو در میدان نبودی حال چوگانرا چه دانی

      گرنه چون پروانه سوزی شمع را روشن چه بینی

                                                             ورنه زین پیمانه نوشی شرط و پیمانرا چه دانی

       صبر ایوبی نکرده درد را درمان چه خواهی

                                                             حزن یعقوبی ندیده بیت احزانرا چه دانی

        چون دم عیسی ندیدی گفته,